Kendine yabancı insan

Öz güven sahibi insanlar her zaman beğenilir öyle değil mi? Şahsen bende bu insanları çok beğenir ve bunu nasıl becerdiklerini düşünür dururdum. Sonra bu insanların ortak noktasının kendini tanımaktan ve kabul etmekten geçtiğini fark ettim. (Boş ve egolu duruş değil kastettiğim.) 

Hiç kimse kusursuz değil bir kere bunu kabul etmek gerekiyor ve her şeye yetemiyoruz. Bu yetememe durumu bizi içten içe çürüten ve dışarıya yansıyan en büyük kusurdur. Çünkü biz insanlar bazı zaman ve durumlarda, yetersiziz. Her şeye yetebileceğini düşünen egolu canlılarız. 

Bir diğer önemli eksiğimiz de hep başkalarını tanımaya çalışmak ve çoğu zamanda aslında kimseyi tanımadığımızı fark eder sonra da kendine kızan, Öz saygısını, öz sevgisini kaybeden bir bireye dönüşürüz. İşte burası bizi mutsuz eden nokta kendinden razı olmayan insan kendine yabancılaşıyor. Sonra bir kısır döngünün içine giriyor, çık çıkabilirsen... 

Kendini tanıyan insan, nerede yetersiz olduğunu anlar ve kabul ederse işte orada kendiyle barışık oluyor. Biri gelip de sen busun sen şusun dese de rahatsız olmuyorsun. Evet ben buyum, şu konuda iyi değilim, bu noktada eksiğim diyorsun. Kendini geliştirmek, iyileştirmek o zaman daha anlamlı ve kolay oluyor. Çünkü artık kendine yabancı değilsin... 

Azad ediyorsun kendini bu saçma, dayatma mükemmeliyetçi düzene karşı. Özgürlük insanın kendisiyle olan mücadelesi. Bir kere kazandın mı kendinle olan savaşı, başka hiç kimseye yenilmiyorsun. Bu da Öz güvenli biri olma yolunda en önemli yapı taşı. 

Kendiyle barışık olan kişi, kimseyle uğraşmıyor, sataşmıyor. Başkasının ışığından rahatsız olmuyor. Bu yazıyı yazmama vesile olan bir alıntıyla noktalayacağım yazımı. 

Diyor ki “kendinizle ilişkinizi güzelleştiremezseniz başka bir insanı tüketirsiniz. Mutsuzsanız, gider bir başkasını mutsuz edersiniz.” Sevgiyle kalın, Öz şefkatinizi esirgemeyin kendinizden...