Kara Gün; 6 Şubat

Bugün 6 şubat.

Kabusa uyandığımız gün, bugün. Kıyamet koptu sanmıştım o kadar şiddetli bir sarsıntıydı. Herkes gibi şoktaydım.

Adım atamıyordum...

Bir ümit kabus görüyorum diye kandırmak istiyordum kendimi ama ne fayda çok geçmeden acı gerçekle yüzleşmek zorunda kaldım. Buz gibi havada, yalın ayak dışarı attık kendimizi.

Kar yağmıştı halbuki çok mutluyduk. Kursağımızda kaldı mutluluğumuz...

Ben hala o günü hatırladığımda boğazım düğümlenir. Çaresizliğimizi hatırlarım.

Peki, 2 yılı geride bıraktığımız, adına ‘Asrın felaketi’ denilen, 11 il genelinde ciddi yıkıma sebep olan depremden sonra neler değişti?

En çok etkilenen illerin başında  Hatay, Kahramanmaraş, Adıyaman geliyor. Oralarda hayat normale döndü mü?

Yakınlarını kaybeden yüzlerce, binlerce insanımız normal hayata döndü mü? Üstelik çoğunun bir mezarı bile yok. Fakat enkazlar hala orada...

İnsanlar hala barınma sorunu yaşıyor. Hala konteynırlarda yaşanıyor. Heryer çamur içinde, yol yok ama enkazlar hala orada! Havada toz var çünkü hala enkazlar orada!

İnsanlar mutsuz ve en kötüsü de umutsuz. Her şeylerini kaybettiler: canlarını, mallarını, anılarını... O enkazların altında can verdiler. Sanki hiç olmamış gibi yok oldular. Hayatta kalanlar, hayatta kaldığı için kendini suçlu hissetti. Onlarda, o suçluluk enkazının altında kaldı.

Emekleri enkaz altında kaldı. Oysa ki hepsi bir annenin evladıydı. O anne ki 9 ay karnında taşıdı, binbir zahmetle onu dünyaya getirdi. Ve o evlatları binbir emek ve zahmet büyüttü. İşte o annelerin emeği, canı enkaz altında kaldı.

Herkes müteahhitleri suçladı, evet suçlu ama onları denetleyen yada denetlemeyen kurumlar da suçlu değil miydi?

Neden mesela her önüne gelen müteahhit olabiliyor?

Yok mu bunun bir kıstası?

Neden bir uzmanlık istenmiyor? Yetkililer buna kafa yordu mu mesela?

Bizler yıllarca nefes almadan çalışıp, sağdan soldan borç harç edip bir ev diye mezar almak istemiyoruz?

Güvende miyim? Diye sürekli tedirgin olmak istemiyoruz!

Kafamızı yastığa huzurla, güvenle koymak istiyoruz. Çok mu şey istiyoruz! İnsan onuruna yakışır biçimde yaşayıp, ölmek istiyoruz.