KALBİM ÜŞÜYOR!.. - (Mevlüt Mergen'in Yazısı)
- 04-08-2021 07:40
ŞİİR
KALBİM ÜŞÜYOR
DIŞARIDA ÇÖL SICAKLARI
KALBİMDE SİBİRYA SOĞUKLARI
SARKITLARIN HER BİRİ BOYUM KADAR
CAM BUZ TUTMUŞ GÖSTERMİYOR ÖTESİNİ
YORGAN BUZ TUTMUŞ
YATAK KEMİKLEŞMİŞ SOĞUKTAN
DALDALANMAK İSTEDİM BİR ÇEŞME BAŞINDA
SUYU AKMIYOR
ÜŞÜYORUM
DUYGULARIM BUZ TUTMUŞ
KALBİM ÜŞÜYOR..
HİÇ BU KADAR ÜŞÜMEMİŞTİM
TEMMUZ TABAKTA
ÇORBAM BUZ KESMEMİŞTİ TOPRAK ÇANAKTA
HAYALLER GÖRÜYORUM ÇEVREMDE
BUZDAN HAYALLER
BENİ GÖRÜYORLAR MI ACABA?
SANIRIM GÖRMÜYORLAR
GÖLGE KAHKAHALAR ENGELLİYOR GÖRMELERİNİ
NE HALİN VAR SA GÖR
DER GİBİLER
ÜŞÜYORUM
TENİM ALEV ALEV
KALBİM ÜŞÜYOR
DONMAK ÜZEREYİM
RÜYALAR GÖRÜYORUM
ANNEM
BABAM
VE SEN
KABRİSTANDAYIM
ISINIRIM DİYE SARILIYORUM MEZAR TAŞLARINA
GİREBİLSEM TOPRAĞIN ALTINA
ISINACAĞIM
BURASI BENİM OCAĞIM
BURADA DONMAYACAĞIM
KALBİM DE ISINACAK BURADA
RUHUM DA
SONRA RÜYADIR DİYORUM
YA ÇIKAR YA ÇIKMAZ
VE UYANIYORUM
GERÇEKLE KUCAKLAŞIYORUM
KALBİM KONUŞMUYOR
SADECE ÜŞÜYOR
O DA BEN GİBİ YALNIZ
BUZ KESEN DUYGULARIN ESİRİ
SEVGİLERİN
ÖZLEMLERİN
ESKİ SICAKLIĞINI ARIYORUM
BULAMIYORUM
KALBİM ÜŞÜYOR
BENİ DE TİTRETİYOR
II
NASIL Kİ
KARANLIK YOĞUNLAŞINCA
GÜN DOĞAR
HER YANI IŞIK BOĞAR
AYNEN ÖYLE
BİR ANDA ÇÖZÜLÜVERDİ BUZLAR
ISINDI KALBİM
SIĞINDIM ALLAH’A
KUTSAL DERGAHA
BİR EL OKŞADI KALBİMİ
SICAK MI SICAK
BURAM BURAM RAHMET
DALGA DALGA SABIR
UMUT VE SEVİNÇ İÇ İÇE
ISINDI KALBİM
KALBİMDEN TUTTU RABBİM!..
MEVLÜT MERGEN AMİDİ
22.07.2021 PERŞEMBE - DİYARBEKİR
BİR YORUM
Bazı durumlar var ki istemeden düşeriz içine, elimizden çıkan bir kaza, dilimizden dökülen bir söz gibi sorgulandığımızda “istemeden oldu” savunmamız olur, onun için derim ki bu şiir “istenmeden” vücut buldu gönül bahçesinde, yani tasarlanmış değildi, kalem kağıt bile yoktu elimizde, sadece istemeden dokunduğumuz tuşlar yan yana getirdi, mısraları…
Desem ki gönlümüzün duygularıdır bu şiir değil, sadece anlatılması güç ruh” halimizin yansımasıdır o mısralar, çok sıcak yaz günlerinden bir anda zemheriye düşmüş olmaktır, aşırı sıcakların arasında üşümek, titremek ve donma hissine kapılmaktır, “ölüm” özlemi varsa de “korkusu” yoktur, önden gidenlere yetişmek, onlarla buluşmak istemektir.
Bir de “canlanan” hatıraları anmak, buz tutmuş olsalar da onları bir bebeği okşar gibi okşamak istemektir, daha açıkçası hatıralarda yaşamak istemektir, hatıralar unutulmazdır, ancak başkalarıyla, paylaşıldığında daha da güzeldir, ne kadar anlatırız değil mi askerlik hatıralarımızı, aradan yarım asır kadar bir zaman geçse de ilk zamanki gibi anlatırız, sanki yeni terhis olmuş, ailemize, sevdiklerimize kavuşmuşuz gibi..
Yanımızda anlatacak kimseyi bulamadığımızda kalbimizin üşüdüğünü fark ederiz, anlarız ki kalbimizi üşütmeyen onları hep sıcak tutanlardır, anamız, babamız ve eşimiz, çocuklarımız ocağı hiç söndürmeyenlerdir…
Ufukta hiç göremediğin, ya da görmek istemediğin gün gelmiş, ocak sönmüş, kara kış bastırmıştır, ne kadar iki avucunun arasına üflesen de nafile, çünkü ısıtamıyorsun, soğuk kılcal damalarına kadar işlemiş ve kalbin üşütür olmuştur.
Ana-baba ve sevgili mezarda ve sen onların mezar taşının sıcaklığından medet ummaktasın, “yanınıza gelmek istiyorum” desen de gidemezsin, çünkü bu senin elinde değil, hem bilemezsin ki şimdi onları yaratan nerede nasıl yaşatmaktadır etmektedir, senin onların yanında kalacak yerin var mıdır?
Düşündükçe üşümektesin, kalbin üşümektedir.. Tek tesellin vardır bu alemde sende devamlı kalamazsın, üzerinde yürüdüğün “kader” çizgisi seni de öte aleme götürmektedir, o zaman sığınmalısın Allah’a ve kutsal dergaha!..
Selam ve dua ile.
