Buruk Bir Bayram

Eskiden her bayram öncesi çocuklar yeni kıyafet alır bir şeker heyecanına düşerlerdi. Büyükler alışveriş esnaf ise kazanç derdine… 6 Şubat’tın ardından gelecek hiçbir bayram bize eski bayram heyecanlarını veremeyecek. Bundan 73 gün önce sabaha karşı yaşanan deprem felaketinde on binlerce insan enkaz altında kalarak yaşamını yitirdi. Binlerce insan kefensiz, yıkanmadan aileleri tarafından toprağa verildi. Depremin etkilediği 10 kentte bir ömür sürecek yas devam ederken gelen bayramın kimseye ne mutluluk ne de heyecan verdiği söylenemez. Her bayram torunlarını görmek için sabırsızlanan büyükler bu bayram çocuklarının harçlıklarını mezarlara götürecek. Anneler çocuklarının en sevdiği şekerleri mutlu olsunlar diye çocuklarının mezarına serpecek.

Dedim ya artık eski bayramlar bizim için sadece eskide kaldı. Kaybettiğimiz on binlerce insanla birlikte ne gelen bayramlar ne geçen yıllar var olan eksikliği gideremeyecek. Her sene evlerde yemek ve tatlı hazırlığı yapan aileler bu sene sabahın erken saatlerinde mezarlığa giderek ağıtlar eşliğinde bütün günlerini orada geçirecek. Ne bayramlar eski bayram ne de bizler eski biz olacağız. Gördüğümüz enkazlar, duyduğumuz çığlıklar ve toplu mezarların ardından kutlanacak hiçbir bayram bize tat vermeyecek. 10 kentte on yılda dolacak olan mezarlar iki günde dolarken bu buruk bayramı yakınlarını kaybedenler ile birlikte bizlerde buruk ve hüzün içerisinde gireceğiz.

Enkaza dönen kentlerde halen bir şey değişmezken, insanlar çadırlar veya konteynırlarda yaşamlarını sürdürüyor. Halen birçok sorunun devam ettiği kentlerde insanlar hijyen ürünlerine ve temiz suya da kısıtlı imkanlarla erişebiliyor. Bu kadar sorunun yanı sıra yasları hala devam eden insanlar hem büyük bir yaşam mücadelesi veriyor hem de acılarını yaşamaya çalışıyor. Bu buruk bayramı mezar başında karşılayacak on binlerce insanın söyleyeceği ağıtlar mezara bırakacağı şekerler belli. Bize de onların acısını anlama yanlarında durma ve yapılanları unutmama düşüyor. Bu acıyı unutmayalım, deprem kentlerinde ki insanları yalnız bırakmayalım. Normal kaygımız yaşanan acıyı görünmez kılmasın.