Mübarek Ramazan ayının ardından Ramazan Bayramı da sona erdi.Bu bayramda hüzünlü geçti, kimileri korona yüzünden akrabalarını kaybedenlerin, kimileri yakınlarını kaybedenlerin hüzünlü bir Bayramı oldu.Eski Bayramları geri getirmek mümkün değil, Davulların çaldığı, salıncakların kurulduğu, çocukların yeni elbiseleriyle kapı kapı gezip şeker ve Bayramlık topladığı o günler çok geride kaldı.Ne çocuklar nede büyükler bir Bayram yaşamadı, Dert üzüntü ve yoksulluk içinde yaşayanların bu insanların bir Bayram havası yaşaması mümkün değildi.Sokaklar boş, Çocuklar yok, Davullar yok, akraba ziyaretleri yok, herkes evinde kendi çoluk çocuğuyla Bayramı geçirmek zorunda kaldı.Ancak ev halkı kendi çocuklarıyla torunlarıyla bayramlaştı ancak, üç gün Bayram sessiz ve sedasız sona erdi, Deliye sormuşlar; “Bayram ne zaman” Deli cevap vermiş; “Deliye her gün Bayram.”Komşuluk, Bayramlaşma, dostluk, akrabalık kalmamış, bir binada 30 dairelik bir sitede bile kimse kimsenin Bayramını kutlamaya gidememiş oldu, bırakın gitmeyi, bir binada oturan vatandaş o binada oturan komşularını bile tanımaz olmuş.Eskiden aynı mahallenin başka köşesinde oturan bir vatandaşı sorduğunuz zaman, bırakın tanımayı o soranı ta o eve kadar götürür evi gösterirdi.Aslında insanlar aynı insanlar, burada sorumlu olan büyüklerdir, büyükler, Anne ve Babalar çocuklarına komşuluğun ne kadar kıymetli olduğunu, saygının ne kadar elzem olduğunu anlatamamış, yeni nesil bunlardan mahrum bırakılmış.Devran değişti, insanlar şimdi evlerine ekmek götürmenin peşinde, kimse Bayramın sevincini yaşayamıyor, çünkü Bayram sevincini yaşamak için mutlaka elde avuçta bir şeylerin olması gerekir, maalesef o da şimdilerde çoğu insanlarda yok gibi.Güzel Bayramlar Görme Dileğiyle