İkinci Dünya savaşının en zorlu ve bunalımlı günlerinde Bakırcılar ve Saman Pazarı’na, (Ulu Cami ve Melik Ahmet Paşa Caddesi arasında kalan bölümde) Son Posta, Vatan, Tan, Tasvir, Ulus, Kudret, Cumhuriyet gibi İstanbul ve Ankara gazeteleri girmeye başladı. O Tarihlerde, İstanbul ve Ankara’dan trenle ancak 3 günde bir gazete gelebiliyordu. Diyarbakır’da Okuduğumuz haberin en tazesi 3 günlüktü. Buna karşın bazı yazarların, en çok da Ahmet emin Yılmaz, Peyami Safa, Falih Rıfkı Atay, Burhan Felek, Hüseyin Cahit Yalçın, Yunus Nadi, Burhan Cahit Morkaya, Va-la Nusrettin, Refi Cevat Ulunay, Cemil Sait Barlas, Zekeriya Serter, Sedat Simavi, Cevat Fehmi Başkut, Bedii Faik, Selim Ragıp Emeç’in yorumlarını zevkle okunur, sohbetlere konu olurlardı, Daha sonra mavi başlığı ile Yeni İstanbul çıktı piyasaya, Anlatılanlara göre,gazetenin sahibi Habib Edip Törehan Avrupa’dan yeni gelmiş ve İsviçre gazetelerini örnek aldığı için gazetenin başlığını mavi yapmış. Daha çok ekonomik konulara ağırlık veren yayını esnafa ağır geliyordu. Ama, yine de satılıyordu. Çünkü; Promosyonu vardı gazetenin. Kupon karşılığında mavi kadranlı, üzerinde Yeni İstanbul yazan İsviçre saatleri dağıttığı için kısa süre içinde ilgi görmeye başladı. İlk kol saatine bu sayede sahip olunduğu söyleniyor.Diyarbakır’da tek gazete bayii vardı. Şevki Efendi Hasan Paşa Hanı bitişiğindeki dükkanı önünde gazetelerin geldiği saatte uzun kuyruklar olurdu. Şevki efendi,  yardımcısı Selahattin Ege, Lami ve diğer çalışanlar kuyrukta bekleyen vatandaşlara kan-ter içinde kalarak gazete yetiştirmeye çabalardı. Artan gazeteler de seyyar satıcılara verilirdi. Koltukları altındaki askılı kılıfların içine doldurdukları gazeteleri çarşılara, kahvehanelere, çayhanelere götüren satıcılar, gazete de yer alan önemli bir olayı bağırarak satış yaparlardı.