Yaşadığımız hayatın bir sonu var. Bir maraton koşusu gibi finale doğru gidiyoruz. Bazıları finalin bu dünyada olduğunu bazıları ise finalin bu dünyada değil diğer alemde olduğunu çok iyi biliyor.Bu dünyada geçireceği zaman insana yaşayabilmesi için verilmiş bir fırsattır, ebedi mutluluk hedefi olmayanlar için sadece yemek, içmek, uyumak ve diğer zevkler önemlidir.İnsanlar adımlarını cennete doğru değil de cehenneme doğru atarlar, hem de koşarcasına atarlar, öyle koşarlar ki maraton koşucuları onları geçemez, gözlerini bürüyen bir “hırsları” vardır, bu hırs paradır, şehvettir, makamdır, mevkidir, zenginliktir.İnsan hırslanınca at gibi çatlayıncaya kadar koşar, soluklanmak nedir bilmez, hedefe varmak, ya da varmamak önemli değil, önemi olan koşmak, çok koşmaktır, atlar bazı zamanlarda önlerine çıkan engebeleri atlayarak aşabilirler, ancak hırs atının önüne “mezar” denilen engebe çıktığında atlayamaz, onu aşamaz ve binicisiyle o çukura yuvarlanmaktan kurtulamaz.Şu içi bir çok sınavla dolu Dünya insan için süslenmiştir, kadın olsun erkek olsun hepsini davet eder. Bir yandan davet eder diğer yandan insandan kaçar, “hırs” denilen de budur, o kaçtıkça insan onu kovalar kovalar ama en sonunda finale vardığında hayatın bittiğini görür.