BİR MİSKALH U Z U RDuygusal gönüllere çökmüş dertler üst üste,Huzura özlem tüter alınan her nefeste!..MMGÖZLÜYORUMDUYGUSALLIK VE ŞAİR!..MEVLÜT MERGEN AMİDİDaha önceki söyleşilerimden birinde “psikolojiniz” nasıl demiş hem kendimden, hem de emsalim olan 65 yaş üstündekilerden söz etmiştim, henüz noktalanmadı “Coronavirüs” günleri, bir suçlu gibi, evlerimize kapatıldık, dış dünya ile deyim yerinde ise irtibatımız kesildi, gün boyu duvarları izlerken, onlarında bizleri izlemesine izin verdik.Geceleri gördüğümüz rüyalara aksetti gündüz yaşadığımız yalnızlık ve kısıntıdan doğan sıkıntı, halleşmek, duygularımızı birileriyle paylaşmak için çayhaneler yabancımız oldu, camiler sanki gittiğimizde bize “günah” yazılacakmış gibi bir etki bıraktı üstümüzde, zaten yeşil alanları, parkları sadece hayal edebildik.“Emir demiri keser” kabilinden yapılacak bir şey yoktu bizim için, ayaklarımızdaki hayali elektronik pranga, ellerimizdeki kelepçeye rağmen, duygularımız özgürdü, “yaz” diyordu “ilham” perisi “şiir yaz” diyordu, kıramadık ilham perisini ve yazdık, yazdıklarımızı da dışa taşırarak okurlarımızla paylaştık, emsallerimizin duygularına tercüman olmuştuk ama, bizi sevenleri de üzmüştük, çünkü serapa acı ve ıstırap tütüyordu mısralarımız.Şair olmak “duygusal” olmak demektir, çevremizde esen neşe rüzgarının içine eğer hüzün girmişse onu hisseder ve mısralarımıza dökeriz, nitekim geçmiş yıllarda yazdığımız şu şiirdeki duygularımız sözlerimizi kanıtlayacaktır: YALNIZLIK ÜSTÜNE Ruhumda fırtına yüreğimde sen,Duygularım darmadağın başı boş.Sanadır hasretim bir bunu bilsen,İçmedim…görenler dese de sarhoş. Kırlangıçlar döndü, yuvaları şen,Leylekler pek mutlu, şak şak ötüyor.Akasyalar açtı, bahçeler gülşen,Beklenti içinde ömür bitiyor. Ben seni beklerim, mezar da beni,Gözlerim ufukta ve yağmur dolu.Uçaklar trenler getirmez seni,Yorgunum aşamam bu zorlu yolu. Umudum tükendi, bak şimdi akşam,Yıldızlar gülüyor yalnızlığıma.Gelsen de bunları sana anlatsam,Seninle ağlasam yalnızlığıma!..MEVLÜT MERGEN AMİDİDiyarbekir, 03.03.2007 Şairin yalnızlığı diğer insanların yalnızlığına benzemez, o daha ziyade şiirin kendisine “küstüğü” zamanlarda kendisini yalnız hisseder, bir misal vermek isterim, Diyarbekir’imizin sahabeler Camisindeki kastallardan gece gündüz akmaya devam den suların akmaması nasıl o çeşmeleri hüzünlendirise, yalnızlık hissine kaptırırsa şair için de aynen öyle..Demek ki şair gönlü bir duygu kastalıdır ve suyu hiç kesilmez, kesildiği zamanlarda ise feryat ettirir, tıpkı bizim şu şiirimizdeki feryadımız gibi: SERENCAMLI ŞİİR Yapayalnız kaldım dünya çölünde,Mecnun değilim ki bir Leyla’m olsun.Yol bilmem, iz sürmem, bildiğim hicran,Revamı bir ömür böyle gam olsun?. Bir sürü gölge var çevremi saran,Baba, dede diye sesler çıkaran,Et ile kemikte değilse yaran,İlacın hekimde inanmam olsun. Gölgeler söyleyin şu duvarlara,Her oda döner mi böyle mezara,Uğrasa birisi bana kazara,Selamı okunan fatiham olsun. Yalnızlık ölmeden ölmenin adı,Dostları  vefasız bilmenin adı,Acılar içinde gülmenin adı,Bu benim hayatla son kavgam olsun. Meyvesiz, gölgesiz ağaç misali,Ayakta görünür tutmazken beli,Işıksız lambaya benzeyen hali,Şairi anlatan bir kelam olsun. Yüreğim soruyor: “Sevenler nerde?”Derim ki: “arada görünmez perde”Görüntüm yok oldu gören gözlerde,Fark etmez, dostlarım, akrabam olsun. Yalnızlık duygusu kalbe düşünce,Umutlar çözülür ip ince ince,Geçmişin özlemi ruhu delince,Hayatın gerisi serencam olsun!..MEVLÜT MERGEN AMİDİDiyarbekir, 04.07.2006 Şair hem kendi ruh halini deşifre eder, hem de aynı duyguları taşıyıp da ifade etmeyen insanları, bu sebepten şiirleri öyle defter yapraklarının arasına sıkışıp kalmaz, şair gönlü nasıl özgürse, şiirleri de öylesine özgürdür, şair birilerinin tavuğuna “kiş” dese de, veya “suya sabuna” dokunsa da suçlanamaz, çünkü gönlünün sesine kulak vermiş o sesleri boğamamıştır.Başka zamanlarda benzer konuda tekrar yazmak gönlümüzün isteği olduğunda beklemez, hemen okurlarımızla paylaşırız, duygu yüklü şiirlerimizi!..Selam ve dua ile.