Eskiden mahallelerde içten bir komşu dayanışması vardı. Bu dayanışma Diyarbakır’ın büyün mahallelerinde vardı. Ancak Melikahmet semti ayrı bir yerdi. Melikahmet’te ayrı bir dayanışma vardı, burada Müslüman, Hıristiyan ayırımı yapılmadan herkes bir birinin hastasına koşar, sıkıntısını paylaşır, yardımcı olmaya çalışırdı. Günün gecenin hangi saatinde olursa olsun komşular birbirinin isteklerini karşılardı. Hiç kimse diğerine yardımı yük saymaz ve seve seve destek olurdu. Bütün düğünler o semtte kimin avlusu büyükse düğünler orada yapılırdı. Hiçbir zamanda rahatsız olmazdı, sanki kendi düğünüymüş gibi avlusunu açtığı gibi düğün bitene kadar düğün sahibiyle beraber hizmet ederdi. Üstelik iki gün boyunca düğün sahibiyle birlikte yorulur, düğüne gelen konuklarla ilgilenirlerdi.Fatih paşa’da Ermeni, Keldani, Süryani komşularla tam bir saygı, sevgi yumağı içinde yaşıyorlardı. Birlikte oynuyor, birlikte eğleniyor, birlikte Türkçe, Kürtçe, Ermenice şarkılar, türküler söylerlerdi. Ermenice bir aşk türküsü vardı. Mahalle gençlerinin dillerinden düşmezdi. Bu Ermenice türküsünün Türkçesi;Sevdiğim kız mutfakta,Yüzünün ışığı evimizi sardı.Kız bana bir öpücük ver,Kalbinin içine gireyim.Kız senin adın IHSE’dir,Boyun pencereden göründü.Kız bana bir öpücük ver,Babana damat olayım.Sonraki yıllarda dağıldı mahalleler. Ermeni komşulardan çoğu Diyarbakır’ın dışına göçtüler. Kimi İstanbul’a, Kimi Avrupa’ya özelliklede Fransa’ya bir kısmı da Lübnan’a… Varlıklı Müslüman ailelerde sur dışında oluşan Yenişehir’e taşındılar.Onların yerini bölgenin çeşitli yerlerinden, çoğu kırsal kesimden aileler gelip yerleşti. Her biri ayrı bir yöreden gelmiş olması yüzünden yeni gelenlerle uyum zorlaştı. Yeni gelenlerin köy yaşantılarını Fatihpaşa’da da sürdürmek istemeleri sonucu eski tadı, o eski sevecenliği kalmadı mahallenin. Doğrusu, keyfi kaçtı Fatih paşa’nın…