Geçen gün bir taziyede Şair bir insanla karşılaştım. İbrahim Halil Demir. İbrahim Bey bana şiirini okudu, dinlediğim zaman insanlığın, merhametin ne kadar gerisinde kaldığımızı anladım.

Sizlere bu şiirin bir kısmını okumak isterim.

Şiirin ana başlığı ‘’Suratım Nasıl Asık Olmasın Ben Nasıl Güleyim’’

Bana ‘’hep suratın asık biraz da gülsene’’ diyorlar

Zalimler her geçen gün çoğaldıkça,

İnsanların vicdan ve merhametleri kayboldukça,

Ariflerin meclisinde, cahiller üst köşede oturdukça,

At izi ile it izi birbirine karıştırıldıkça,

Kimsesiz dul ve yetimler hor ve hakir görüldükçe,

Fakir fukara, garip gureba ezildikçe,

Büyükler büyüklüğünü, küçükler küçüklüğünü bilmedikçe,

Fikri güzel, gönlü güzeller, cani gönülden sevilmedikçe,

İnsanlar ya göründüğü gibi ya da olduğu gibi görünmedikçe,

Hak, hukuk ve dürüstlük her daim üstün gelmedikçe,

İnsanlar bakmakla yükümlü olduklarının karnını helal lokmalarla doyurmadıkça,

İşler, ehillerine verilmedikçe,

Suratım nasıl asık olmaz ben nasıl gülerim?

Bu insanlar için bir mesajdır, herkesin bu mesajı alması gerekir.

Gerçekten yıllar geçtikçe örf adetlerimiz ve insanlık yok olmaya başlamış, İnsanlar helal haram demeden haram lokmalarla yaşamaya alışmış ne inanç ne de dürüstlük yok olmaya başlamış, Acaba yıllar geçtikçe az bir kısmı kalan insanlık yok olacak mı?

1960-1970 yıllarıyla karşılaştırdığım zaman anlıyorum ki çok şeyimizi kaybetmişiz.