Beyaz kod: hastanelerde çalışanlara yönelik şiddeti önlemeyi amaçlayan acil durum yönetim aracıdır.
Fakat bazı kötü niyetli hekimlerin elinde ‘beyaz kod’ oyuncak haline geldi. Öyle ki hakaret eden, psikolojik hatta fiziksel şiddeti uygulayan kendileri ama ‘beyaz kod’ diye de hastaları tehdit eden kendileri.
Ben bugün ki yazımda böyle bir doktoru teşhir ederek durumu aktarmak istiyorum. Çünkü bizler artık devlet hastanesine gidemez olduk. Hastaların ‘ya inşallah iyi bir doktora denk gelirim de kazasız belasız evime geri gelirim’ diye dua ettiğini, strese girdiğini biliyorum. Çok uzatmadan konuyu anlatmak istiyorum.
Olay, okulda oğlumun arkadaşıyla oynarken, düşüp kafasını kırmasıyla başlıyor. Öğretmeni arayıp durumu bana aktardı. Bende 3 aylık bebeğimi anneme bırakıp koşa koşa okula gittim. Anne olanlar beni anlar, kafamda binbir kurgu ve endişeyle vardım okula. Çok şükür, çok büyük bir durum yoktu ortada ama dikiş, film gibi işlemler için en yakın hastahaneye, Gazi Yaşargil Eğitim ve Araştırma hastanesine gittik. Travma bölümünde hasta kayıttaki personele, durumu anlattım ve beni el işaretiyle masa başında oturan bir beyefendiye yönlendirdi. Bende gayri ihtiyari oğlumun kimliğini beyefendiye uzatıp buyrun dedim.
Meğersem o beyefendi doktormuş!
Aaaa ne büyük bir olay!
Ben doktorum, personel değilim diye çıkıştı. Bende kusura bakmayın dedim ve konuya girdim ama doktor bey arka tarafa doğru konuşup röntgene gitmemi söylüyor, söylüyor da anlaşılmıyor. Bende neresi diye sordum? Bana demesin mi siz bu hastaneye ilk defa mı geliyorsunuz? Okuma yazmanız da mı yok ? diye hakaretvari bir tavırla beni küçümsemeye başlamasın mı...
insaf yahu!
Ne münasebet!
Çocuğumun kafası kırık, aklım evdeki bebeğimde, açıktı mı ağlıyor mu diye içim içimi yerken ben beyefendinin egosunu tatmin edemedim diye basıyor azarı!!... aynen bu şekilde bende isyan ettim ‘ego beye.’
Röntgen çekip hemen geldik. O sırada öğretmeni de geldi. Durumu üstten biraz kendisine anlattım ve ben ilgilenirim dedi. Doktor beyle iletişim kurmaya çalışıyor ama ne mümkün... Beyefendi kaf dağında! Tekrar tekrar deniyor ve sonunda Dr. Ayhan T. beyefendi cevap veriyor; sıra sizin değil diye tersliyor!
Öğretmenimiz de çocuğun kafası kırıldı, acil diye durumu izah ediyor sayın Dr. Ayhan T. beyefendi hazretlerine. Kendisi kolu kırık hastam var o daha acil diye devam ediyor terslemeye. Ama yani bende insanım, anneyim ve dayanamadım bu fütursuz davranışlara...
‘Kafa kırığı mı daha acil yoksa kol kırığı mı daha acil? Siz doktor olduğunuza emin misiniz? Diye artık patladım. Ve beni beyaz koda basarım, güvenliği çağırırım diye tehdit etmeye başladı. Herhangi bir temas yok, hakaret desen kendisi bunu uyguluyor ama biz kendimizi savununca, bak basarım beyaz koda! diyor. Ve oradaki personeller bile lütfen şikayet edin diyor... varın siz düşünün işin ehemmiyetini.
Bakın bu bir mobingdir! Bu bir zorbalıktır! Bu görevi kötüye kullanmaktır. Doktor, doktorluk yapmıyor gardiyanlık yapıyor. Şiddet bitsin istiyorsak, öncelikle şiddet dilinin bitmesi gerekiyor. Ben hastamla ilgilenemedim. Öyle bir ego! Ben burdayım diyor ben doktorum nasıl fark etmezsin, kör müsün, bana bakacaksınız! diyor.
Mesleğini hakkıyla yapan doktorları tenzih ediyorum. Ve tanıdığım, tanımaktan da şeref duyduğum çok doktor var. Lafım onlara değil...
Nedir bu kibir? Ne yapmamız lazım, Dr. Ayhan T. gibilerini görünce el pence divan durmamız mı gerekiyor? Ben kendimi ifade edip, savunabiliyorum. Peki bunu yapamayanlar, onlar bu muameleyi hak ediyor mu?
Bu gibi kişiliklerin, bu gibi önemli mesleklerden, kamu alanlarından titizlikle uzaklaştırmak gerektiğinin kanısındayım. Kendi çalışma arkadaşlarını bile hor görüp, mobing uyguluyorlar.
Doktor, mühendis, öğretmen, polis gibi kamuda çalışanların özellikle insan ilişkilerine bakılmalı.
Doktor olmak çok zor ama bazıları sanki yıllardır sırf ego kasmak için ergenler gibi hava atıyorlar sağa sola. Her meslek kıymetli hele ki doktor olmak, hayat kurtarmak çok kıymetli ama amaç bu değil! Bu gibileri toplumda doktor fobisi yaratıyor. Mesleklerini değersizleştiriyorlar...