GÖNLÜMCED Ü N Y ABebekken ağzımıza biraz hurma sürdüler,Öylece aldatıldık onlar bize güldüler.Yapıştı dilimize hurmayı her gün emdik,Meğer o dünya imiş, bunu niçin bilmedik?MMSÖZ GELİŞİMEVLÜT MERGEN AMİDİHiç soruyor muyuz kendi kendimize “dünyaya niçin geldik?” diye, “kalu-bela” gününde Rabbimize verdiğimiz “sen bizim Rabbmizsin” sözümüzün neresindeyiz, tuttuk mu o sözü, O’nu “Rab” bilip “kul” olduğumuzun farkına  varabildik mi, yoksa birileri bizi aldattı mı, ya da biz mi kendimizi aldattık?Usuldendir bebek dünyaya geldiğinde varsa bir parça hurma, elde yumuşatılır ve sonra bebeğin damağına sürülür, bebek böylece ilk kez tad alır dünyadan, böyle yaptığı için insanı ilk aldatan anasıdır denebilir, bazı anneler bebek ağladığında emziğini şekerli suya batırıp aldatmayı sürdürürler.Büyürken zorluklar karşımıza çıktığında: “bu dünyanın nesine kandık?” diye sorarız, ancak yine de vazgeçemeyiz, çünkü bir kez aldanmış ve aldatılmışız, oysa Rabbimiz insan için hurmanın ve diğer bütün tatların gerçeğini “cennetine” varıp tatmamızı ister.Bu istek gerçekleşsin diye Allah kullarını davet eder, bu davet kul “ergenlik” çağına erdiği günden itibaren her gün beş kez tekrarlanır, nedense duymaz olur çoğu kulak bu davetin göklere kadar çıkan sedasını, çünkü onun kulağına fısıldayan biri vardır: “kişinin nefsi” fısıldarken: “daha erkendir, şimdi yaşamana dünyanın zevkini çıkarmaya bak, ömür bir gün değil ya?” der.Oysa ömür bir gündür, dünü uçar gider insanın elinden geri getiremez, yarın meçhuldür erişilip erişilmeyeceği bilinmez, elde kala kala bir gün kalır ki o gün içinde yaşanılan gündür ve kısadır, bir yanda cennete çağrı var, diğer yanda  ağza sürülen hurmanın aldatıcı tadı.“Kalu-bela” günü bizden söz alan Rabbimiz, bize cennetini hazırladı, davetini gün boyu tekrarlattı, aklı erenler o davete icabet etmek için yola koyuldu, yola azıksız çıkılmaz, süresi kısa olan dünya yolculuğunda yenilip içilmesine “izin” verilenlerden oluşmalıdır bu azık.Yine aklı erenler o yolun üstündeki bağları bahçeleri görüp aldanmadılar, demediler “şu bahçenin elmasının tadına bakayım, bu bağda yetişen üzümden yiyeyim” ya da “bu bağ ve bu bahçe enim olsun tapusunu alayım”  demediler de yollarına devam ettiler ve kendilerine vad edilen cennetlere kavuştular.Bu imkan hayatta olan herkes için mevcuttur, ancak nefsinin ve onun yakın arkadaşı İblis’in fısıldamalarına kananlar aldandı, aldatıldı, takıldı o bağlara, bahçelere, çatlayıncaya, patlayıncaya kadar yediler  “içtiler” ve kendilerinden geçtiler, uyuya kaldılar, uyandıklarında ise “eyvah” dediler ve sordular: “Bizi kim yolumuzdan alı koydu?”Sonra baktılar ki birisi bir türkü tutturmuş söylüyor: “kendim ettim, kendim buldum, eyvah, eyvah”  hurmanın, balın ve diğer tatlıların ömrü onları tadan insan ömrü gibi kısadır, uzatmak insanın elinde değil, tıpkı dünyaya gelmek elinde olmadığı gibi, insanın elinde olan yaşadığı günün değerini bilmesi, günde beş kez tekrarlanan çağrıya uymasıdır.Bütün tatlar, biz buna dünya zevki de diyebiliriz, hepsi ama hepsi aldatıcıdır, çünkü geçicidir, kalıcı olan “ruhun” tad aldığı zevk duyduğudur ki bunu da davete icabet ettiğinde bulabilir, herkes aldanır ve aldatılabilir ama Allah asla aldatmaz ve aldanmaz!..SELAM VE DUA İLE.